جمال السالکین، آیت الله سید احمد تهرانی کربلایی از بزرگان فقه و فلسفه و عرفان است.
از شاگردان وی می‌توان از سید محسن امین عاملی، نویسنده‌ی کتاب اعیان الشیعه و آیت الله حاج میرزا علی‌آقا قاضی را نام برد.
نوشته‌ی زیر بخشی از نامه‌ای است که آن استاد بزرگ، به یکی از شاگردان خویش نوشته است.
به امید آنکه نفس قدسی آن عارف وارسته بر جان من و شما خواننده‌ی عزیز و کاربر محترم سایت تبیان نشسته و چراغی برای نیل به کمالات باشد.
انشاء الله
* * * *
دستورالعمل آن است که از خود، و خود رأیی دست برداری، جان من به لب آمد از گفتن این که راه نجات و خلاص در استغراق ذکر الهی و تفکر در معرفت نفس و خودشناسی است و ذکر و فکر، خود راهنمای تو خواهد شد.
«یا مَن اسمُهُ دَوَاءٌ وَ ذِکرُهُ شِفاءٌ» ای آنکه نامش دوای دردها و یادش شفابخش جانهاست.
«دَوائُکَ فِیکَ وَ لا تبصر، وَ دَائُکَ مِنکَ وَ لاتَشعُر» درد تو در درون توست، نمی بینی؟! و داروی تو هم نزد خود خود تو است، درک نمی‌کنی؟
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
جناب‌عالی در همه چیز اهتمام دارید مگر در همین یک کلمه، پس حالا که چنین است.
تو و تسبیح و مصلّی و ره زهد و ورع من و میخانه و و ناقوس و ره دیر و کنِشت
.: Weblog Themes By Pichak :.