در روایتی از حضرت سیدالشّهداء«ع» نقل شده است که در آخرت، خداوند متعال به برخی از انسان‌ها دو بال عنایت می‌فرماید. آنان با این دو بال به بهشت پرواز می‌کنند و در هر جایگاهی که برای خود در بهشت آماده کرده‌اند، به هر صورتی که بخواهند متنعّم می‌شوند.

ملائکه از ایشان سؤال می‌کنند که حساب و کتاب و پل صراط و شب اوّل قبر شما به چه شکلی برگزار شد؟ جواب می‌دهند که ما هیچ‌کدام از این‌ها را ندیدیم. ما با آن دو بال حرکت کردیم و به بهشت رسیدیم. بعد ملائکه می‌پرسند: در دنیا چه کردید که به چنین مقامی دست یافتید؟

می‌گویند: ما دو چیز برای خداوند آوردیم و وقتی پروردگار متعال از ما پرسید که چه چیز آوردید، توانستیم جواب بدهیم. اوّل: گناه در زندگی ما نبود؛ چه در خلوت و چه در جلوت، نه گناه علنی داشتیم و نه گناه مخفیانه، به عبارت دیگر همه‌جا را محضر خداوند می‌دانستیم و ادب حضور را در مقابل ذات باری‌تعالی مراعات می‌کردیم.

دوّم: مقام تسلیم و رضا پیدا کرده بودیم. اگر از نعمت‌های دنیا برخوردار بودیم، آن را از الطاف جلیّه و آشکار خداوند می‌دانستیم و شاکر آن نعمت‌ها بودیم. و اگر بدون قصور و تقصیر، گرفتار مصائب و مشکلات دنیوی می‌شدیم، آن را از الطاف خفیّ? خداوند می‌دانستیم و علاوه بر این‌که تسلیم خواست خداوند بودیم، از گرفتاری خود رضایت داشتیم. ملائکه به آنان می‌گویند که حقّ شما هم همین است که حساب و کتاب و پل صراط را نبینید و مستقیم وارد بهشت شوید