بلکه کسانی حسین علیه السلام را کشتند که یا از همان اول با پیشینه ی «بغضاً لأبیه» وارد میدان شده بودند به جهت انتقام جویی از فرزند علی علیه السلام؛ یا نان به نرخ روز خورهایی بودند که یک زمانی جوّ این بود که نامه بنویسند به حسین علیه السلام که بیاید و دنیایشان را سروسامان بدهد و آنها هم نوشتند و در زمانی دیگر مقتضیات زمان طوری بود که اگر حسین علیه السلام را بکشی، پاداشت فلان نصیب دنیایی خواهد بود...! . این حرام لقمه ها (همانطور که سید الشهدا فرمود شکمهایشان از حرام پر شده) در هر دو جوّ حاکمِ زمانه پیرو سنت گل آفتاب گردان بودند...

منتظران حسین علیه السلام امثال هانی و میثم و مختار ها بودند که به دلیل صف بندی و جبهه گیری صریح شان علیه بنی امیه و حمایت قاطعشان از خامس آل عبا علیهم السلام، یا در بدو قیام توسط دستگاه حاکم شهید شدند یا تا پایان واقعه ی عاشورا در زندان به سر می بردند.

«منتظران واقعی...»

کسانی که اگر موانع بر سر راهشان نبود، همچون حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه، خودشان را از کوفه به کاروان عاشورا می رساندند به جهت یاری حسین علیه السلام.